100 km verderop...

Vandaag naar Uriana geweest. Ur en ik zien elkaar 1x per week. Dat heeft zo zijn reden, maar dat maakt onze band niet minder, juist misschien wel sterker. Omdat ik een goede beslissing heb genomen om haar mee te verhuizen met haar vriendinnen 100 km verderop. Toen ze voor het eerst in deze kudde kwam, bijna 3 jaar geleden, was het alsof ze thuiskwam. Gelijk acceptatie van de paardjes naar elkaar toe en ik zag haar groeien in haar zelfvertrouwen. Toen ik daar net twee maanden stond, vertelde Jorien en Tini dat ze gingen verhuizen, 100 km verderop... Oeps, even slikken. Moest ik nou weer opzoek gaan naar een andere plek terwijl ik zag dat ze het hier zo naar haar zin had? Eindelijk een plek waar ik me ook goed bij voelde. Ik ben in de loop der tijd anders gaan denken over het houden van paarden. Onze paarden worden biologische gevoerd (geen brok, maar granen). En staan altijd buiten dat nog wel het allerbelangrijkste is; wie sluit zijn paard nu op in een stal?

Goed, ik had toen een paar weken bedenktijd en koos uiteindelijk, na een flink aantal slapeloze nachten, om haar mee te laten gaan, 100 km verderop... Uriana was inmiddels 29 en ik reed toen niet meer met haar (toen ze 100 km verderop stond, heb ik zelfs weer een tijdje met haar gereden). Dus waarom niet haar van haar oude dag laten genieten in de kudde waar ze zich gelukkig in voelt? Die beslissing heeft voor mij de consequentie dat ik nog maar 1x in de week naar haar toe ga. Het is namelijk niet om het hoekje van de deur, 100 km verderop...

Ieder week als ik daar kom, loop ik als onze 'paddock paradise'  in om haar te begroeten. Ze kijkt me aan met die prachtige ogen van haar, buigt haar hoofd naar beneden, duwt zachtjes tegen me aan en ik krabbel haar tussen haar oren. Ik borstel haar, we babbelen wat en wandelen een uurtje. Dan wil ze weer gauw terug naar haar vriendinnen; Lucky staat altijd ongeduldig te wachten tot we klaar zijn en hinnikt als we weer het erf op komen. Ur is nu 32, een oude dame,  maar ze gaat redelijk goed. Ik hoop dat ze nog een tijdje bij me blijft. Ik denk wel regelmatig aan de dag dat ik afscheid van haar moet nemen, die komt er keer aan... Niet te veel aan denken. Mijn dametje is nu gelukkig, dat is belangrijk!

Uriana en Lucky

Uriana tijdens het rijden